The modern approach

The modern approach is based on competition - on making art understandable, popular, exoteric. It is bound to end in an academy. -Marcel Duchamp

Gans de wereld is competatief. Sport is geen spel, muziek schijnt in een hitparade te horen. Naast de enkele winnaars levert competitie enkelt verliezers op. Het is dwaas en opgelegd gedrag, gecultiveerd door de machtshebbers, die het volk brood en spelen geven. Competitie is de schijnwerkelijkheid die de overheid, je baas, de manager, je aanbiedt, zodat je niet valt over het feit dat je gediscrimineerd, getreiterd of gewoonweg genegeerd wordt. Van een beetje competitie wordt iedereen blij, is nog nooit iemand doodgegaan, zeggen ze. Normen en waarden zijn op dit bezopen gedrag afgestemd en zonder ‘diploma’ mag je nog niet eens achter een kassa werken – je zou al die opgedane kennis eens nodig hebben bij het aanslaan der toetsen. En de opgedane kennis blijkt flut. Halfvergeten rijtjes, onnozele en inconsequente theorieën uit de (pseudo-)wetenschap als die van Darwin – de duivenfokker en mislukt geestelijke. Om over de fantast Einstein maar niet te spreken. Kunst, cultuur en muziek; expressie & manipulatie (toneel, drama), zijn dan weer not done in het onderwijs. Wellicht niet competetief genoeg.

Competitie lijkt de besten op te leveren, maar populaire programma’s als So you think you can … of de Sing off, waar telkenermale miljoenen op afstemmen of stemden, laten zien wat er gebeurd als je middelmatigen tegen elkaar laat strijden: het levert het gemiddelde van de middelmaat op. Justin Bieber is er een produkt van, evenals Adele. En begrijp me niet verkeerd, het zal sommigen plezierig in de oren klinken. Maar dat wil niet zeggen dat het ook wat voorstelt: het blijft middelmatige zooi. De meeste mensen hebben gewoonweg geen smaak en slikken alles voor zoete koek, dus naar hun waardeoordeel hoeven we niet te luisteren.

Kunst moest eens begrijpelijk gemaakt voor het gewone volk, want onderdeel van de brood en spelen. Als je jezelf dan al in de luren laat leggen, dan wel met een bedoeling! Zo kreeg het gewone volk ineens Cobra en andere onnozele kindertekeningen voorgeschoteld, maar het was KUNST, geen geklieder, hoewel het er wel als geklieder uitzag. Verbaasd liet de massa zich begoochelen; geklieder was kunst – maar dan alleen als het door een gecertificeerd kunstenaar gemaakt was, zo waarschuwden de kunstcritici. Want anders kon iedereen zich wel kunstenaar noemen. Maar het gewone volk wilde ook kunstenaar zijn, want dat is spannend en geeft wat inhoud aan hun uitzichtloze, inhoudsloze leven. Dus wemelt het nu van de ‘kunstenaars’, dankzij de onnozele critici.

Kunst moest populair gemaakt worden. En daar kwam de Grote Popularisator. Hij heette Andy Warhol, was een dilettant met maar één talent: hij kon ijs aan een ijsbeer verkopen en een drol net zo lang oppoetsen tot ie glom. Talenten die niets met kunst te maken hebben, maar hij wilde stralen en deed net alsof. Miljoenen zagen zijn gestuntel en wangedrag, dachten eveneens dat het kunst was, en begonnen de vloer met pindakaas in te smeren dat het een lieve lust was. Ineens was iedere malloot, iedere mankepoot, iedere middelmatige burger een kunstenaar, een artiest.

Diamanten op een doodshoofd plakken, of op een gasmasker. Plak die waardeloze fonkelende steentjes op een drol, voor mijn part. Dat mensen zo verblind kunnen zijn door diamanten dat ze er meer waarde aan hechten dan aan een klont steenkool zegt iets over de menselijke dwaasheid. En die dwaasheid komt het meest naar voren bij de middelmatigheid!

De kwelling, de ontzetting alsmaar het middelmatige te moeten aanzien, het oppervlakkige te moeten aanhoren; zich omringd te weten door domoren, kwezels, dilettanten en figuranten. Te weten dat je als elitair actor nimmer de sympatie van je medemens hoeft te rekenen, simpelweg omdat diens sympathie uitgaat naar de grootste gemene deler: de winnaar van een songfestival, bijvoorbeeld. Duchamp begreep dit goed en heeft zich levenslang non-conformistisch opgesteld. Daarmee is hij één der weinige wezenlijke kunstenaars; een kunstenaar in hart en nieren.

Ik besluit deze overpeinzing met een laatste woord:

-einde-

Help!

In the 1980's I was alone as a Dutch artist in depicting naturalism, and figurative paintings. My subjects were mostly portraits of people and women, nude or

clothed. My art was influenced by surrealism and Giger, French comics (Druillet, Moebius), Willink, Symbolism and the PRB. I drew roses with stems and leafs,

withered and fallen on the ground. I made a portrait with real hair stuck to it. I worked feverishly.
I didn't know of other painters like me. In The Netherlands people like Mondriaan and De Kooning were worshipped and realism was 'something from the Nazi's'.

 Nonsens of course, but the Dutch are quick to condemn everything they don't like, be it people, movements, art, cultures. They are inherent racist and

bigots.
After a couple of years of rejection at galeries, I destroyed most of my artworks - about 200 drawings and paintings. I burned them on a pile, and a lot got

stolen by people who liked drawings or paintings. I stopped making art for years, got addicted to heroin, speed, cocain and alcohol. In about 1995-1996 I

made a number of drawings, based on ufos and aliens. Only in 2010 I started to make a lot of art again.
It is offensive to my art, to see my principles and downright copies of my ideas portayed in Stuckism and similar movements. I am NOT a movement. I'm an

original artist, not a copyist. The art I see on the internet, for instance on Deviant Art (concept art = NOT art) looks like the stuff I made in te 1980's.

Others would be overjoyed, but not me. I'm broke, am to be kicked out of my house and forced to live on the streets, being a diabetic is almost impossible. I

have no job, being almost not able to walk due to to claudication - pain and cramps in my legs. In this dire situation, nobody is able to help me. I have no

friends (because of a social phobia), my mother has no more resources, my girlfriend is an ex now and is the one leaving me, so I'm stuck in a house I can't

pay for. I have no ID and can't get welfare, because I have no ID. And een if I got welfare, I ca't afford this house. I gave no money to move, and what

about my belongings? I'm very depressed and sick of life. The Netherlands is a cruel state. If I get no help, I will be dead in a few months.
So, I ask for help this way. I need money, I need a house with low rent, I need assistance. Who is able to help, who can help me?
I feel ashamed for this. Today is my birthday. My mother called me up, nobody else. My ex girlfriend, still living here, refuses to do anything festive. My

lovely son is with his mother in Greece somewhere, and she refuses to tell me where he is. I feel alone.
I need money to live, I need money to make art. Is there nobody out there who can finance a starving artist?

Thank you for reading.
Ivo Westerlaken, aka Robotklaw

New Art - a sketch

Up until Marcel Duchamp: The worldly – art is a craft. Wealthy people and the church commission artists.

After Duchamp: Ideas – art is a pose. Wealthy people and institutes commission artists.

The Anti Art

And now what? Can we continue on this path where artists behave like children, do not possess any craft, are not even able to translate their ideas, so that there now exists a world of thousands of ‘artists’ who basically work for themselves, solely for their own gratification.

There must be another way of making art, translating ideas. There must be art out there which still has any depth, which doesn’t resonate with superficiality.

First a bit of history. Duchamp’s Legacy

Marcel Duchamp showed the way to a new kind of art. Compared with the varieties of visual expression that came before, this new art seeks to to engage the imagination and the intellect instead of just the eyes, embraces humor as a valid aesthetic component, and strives to portray invisible worlds instead of just visible ones.

Some of the most fruitful influences in modern art, from Surrealism to Abstraction to Pop to pure Conceptualism, have a common forefather in Marcel Duchamp.

Duchamp grew disillusioned with what he called “retinal art” after 1912, he wanted to create a new kind of art, one which would engage the mind. He constructed conceptual art.

And therein lies one of the problems of ‘modern’ art. Conceptual art was fresh and new in the 1920’s, but almost a century later, it has become something you can study at an art academy. It has almost become a craft. It has become a gimmick. There is no experiment in it. It is indistinguishable from what children can come up with and produce in staggering amounts.

The essence of Duchamp’s art is of course the realization that all art is

a)      In the eye of the beholder

b)      In the mind of the maker

We are all our own mind. Our minds construct the world around us in our own minds.

Duchamp: whether some other things which are presumed to be absolute — namely, artistic conventions of beauty and craftsmanship — might also be merely arbitrary.

We need a breath of fresh air in art. And after that we need new art!

In the ghetto

"When I enter a cafe, the first thing I perceive are implements" Sartre said. When Robotklww enters a cafe, the first thing he notices is the stench - smoke, stale beer, sweat, dusty perfume. After that he notices the refuge of mankind: the beer bellies, sagging tits, painted faces, hooligan types. Sartre proceeds to come to the fantastic, via  absurd manifestations of the waiters, which appear as normal behaviour. "...plunged all at once into the heart of the fantastic." Now Sartres' cafe is French, so more sophisticated. The Dutch cafe of Robotklww is filled with alcoholic calvinists and their whores. They have biblical names like Levi and Joseph, they are bigots and hypocritical, they are Dutch. The cafe of Robotklww stands in the so-called cultural third world of Europe, the Dutch ghetto from where it is impossible to escape. Where 'art' is a dirty word and the artist is better of dead.

jindřich štýrský

In the course of searching for forbears, robotklawotski and microkill2 found jindřich štýrský perched on a rock near a dwindeling river.

We wet our clothes and walk the lavaplains; we are survivalists!

A  movement Artificialism: Jindřich Štyrský and Toyen had their own movement. This was in 1927-1928. 

An excerpt: An artificial painting is not bound to reality in time, place and space, and for that reason it does not provide associative ideas.  Reality and forms of the painting repulse each other.  The greater the distance between them, the more visually dramatic is the emotiveness, giving birth to analogies of emotions, their connected rippling, echoes all the more distant and complex, so that at the moment of confrontation between reality and image, both feel entirely alien in relation to each other.

We love this shit! Its total nonsensical, looks almost scientific, scholarly; it is the same as the crap academics nowadays churn out. Whole galeries and musea have been infected by this nonsense, zillions of artists, who don't know shit about art, can recite this crap as if it were poetry.

respect:
jindřich štýrský

Reality according to Robotklww in 6 languages

Under this reality of ours lies another reality: the blurred landscape of experimentalism. Reality, such as exposed by the photograph, can be transformed into the sub-reality with the simple help of photoshop etc. This is the playground of Experimentalism (x = +). Other names for this realm are: Sub-reality, Irreality, Surreality (which became a movement), Hyperreality, Superreality, Ultra-reality.

Non-reality, as in the sub-basement of experimentalist art, is dehumanized. Taking away the strips of human culture, you can recognize but not connect with a piece of experimentalst art. You have to become an experimentalist yourself. Your brain has to shatter on the floor of your reality, you have to rebuilt yourself according to experimentalist dogma and reconnect with yourself. In this fusion you will become an experimentalist - it would help if you also lost your health, your belongings, your spouse, your car, so you can feel what Robotklaw feels every day.

Missing is absurdism - a form of irreality that stretches reality and works on the funny muscles in the brain. Absurdity is a key element in Experimentalist art.

Dutch translation by Google:

Onder deze realiteit van ons ligt een andere werkelijkheid: de vage landschap van experimentalisme. Werkelijkheid, zoals blootgesteld door de foto, kan worden omgezet in de sub-werkelijkheid met de eenvoudige hulp van photoshop etc. Dit is de speeltuin van experimentalisme (x = +). Andere namen voor dit rijk zijn: Sub-werkelijkheid, onwerkelijkheid, Surreality (die een beweging geworden), Hyperreality, Superreality, Ultra-werkelijkheid.

Non-werkelijkheid, zoals in de sub-kelder van experimentalist kunst, is ontmenselijkt. Het wegnemen van de strips van de menselijke cultuur, kunt u herkennen, maar geen verbinding met een stuk experimentalst art. Je moet een experimentalist jezelf. Uw hersenen moeten breken op de vloer van je werkelijkheid, je moet jezelf herbouwd volgens experimentalist dogma en opnieuw te verbinden met jezelf. In deze fusie krijgt u een experimentator te worden - het zou helpen als je ook verloren uw gezondheid, uw bezittingen, je partner, je auto, zodat je kunt voelen wat Robotklaw voelt elke dag.

Ontbreekt is absurdisme - een vorm van onwerkelijkheid die werkelijkheid uitstrekt en werkt op de grappige spieren in de hersenen. Absurditeit is een belangrijk element in experimentalist art.

French translation by Google:

En vertu de cette réalité qui est le nôtre est une autre réalité: le paysage flou de l'expérimentalisme. La réalité, comme exposé par la photographie, peut être transformé en sous-réalité avec la simple aide de photoshop etc C'est le terrain de jeu de Experimentalism (x = +). D'autres noms pour ce domaine sont les suivants: Sous-réalité, Irreality, Surreality (qui est devenu un mouvement), l'hyper réalité, surréalité, Ultra-réalité.

Non-réalité, comme dans le sous-sol de l'art expérimentateur, se déshumanise. Le fait de retirer les bandes de la culture humaine, vous pouvez reconnaître, mais pas en contact avec une œuvre d'art experimentalst. Vous devez devenir un expérimentateur vous-même. Votre cerveau doit briser sur le sol de votre réalité, vous devez vous reconstruite selon le dogme expérimentateur et de renouer avec vous-même. Dans cette fusion, vous deviendrez un expérimentateur - il serait utile si vous avez aussi perdu votre santé, vos biens, votre conjoint, votre voiture, de sorte que vous pouvez ressentir ce que ressent Robotklaw tous les jours.

Manque, c'est absurde - une forme d'irréalité qui s'étend réalité et travaille sur les muscles drôles dans le cerveau. Absurdité est un élément clé dans l'art Experimentaliste.

German translation by Google:

Unter dieser Realität von uns liegt eine andere Realität: die verschwommene Landschaft Experimentierfreudigkeit. Reality, wie ausgesetzt durch die Fotografie, kann in den Sub-Realität mit der einfachen Hilfe von Photoshop usw. umgewandelt werden Dies ist der Spielplatz der Experimentalism (x = +). Andere Namen für diesen Bereich sind: Sub-Realität, Irrealität, Surreality (später eine Bewegung), Hyperreality, Superreality Ultra-Realität.

Nicht-Wirklichkeit, wie im Untergeschoss der Experimentator Technik ist entmenschlicht. Nähme man die Streifen der menschlichen Kultur, können Sie erkennen, aber nicht mit einem Stück experimentalst Kunst zu verbinden. Du musst ein Experimentator selbst geworden. Ihr Gehirn hat, auf dem Boden der Realität zerbrechen Ihre, müssen Sie sich neu nach Experimentator Dogma und wieder mit sich. In dieser Fusion werden Sie ein Experimentator werden - es würde helfen, wenn Sie verloren auch Ihre Gesundheit, Ihr Eigentum, Ihr Ehepartner, Ihr Auto, so können Sie fühlen, was Robotklaw jeden Tag fühlt.


Fehlt absurdism - eine Form der Unwirklichkeit, die Wirklichkeit erstreckt und arbeitet an den lustigen Muskeln im Gehirn. Absurdität ist ein zentrales Element in experimenteller Kunst.

Bask translation by Google:

Esperimentalismoa paisaia lausotu ditu: gure errealitate honen pean beste errealitate bat dago. Errealitatea, hala nola, argazki-k jasan gisa, azpi-errealitate bihur daitekeela Photoshop etab simple laguntzaz honek Esperimentalismoa de parkea da (x = +). Erreinu honetan izen batzuk: Sub-errealitatea, Irreality, Surreality (zein izan zen mugimendu bat), Hyperreality, Superreality, ultra-errealitatea.

Ez-errealitatea, artea experimentalist sotoan azpi-bezala, dehumanized da. Urrun hartzen giza kulturaren tiren, aitortu baina ezin artea experimentalst pieza bat konektatzeko. Experimentalist bat zeure burua bihurtu behar duzu. Zure garuna du zure errealitatearen solairuan shatter, eta berreraiki zaitez experimentalist dogma arabera duzu eta zeuk batera berriro konektatzea. Fusio honetan bihurtu experimentalist bat izango duzu - laguntzen ere, galdu ezkero, zure osasuna, zure gauzak, zure ezkontidea, zure autoa izango litzateke, beraz, zer sentitzen Robotklaw egunero sentitzen dezakezu.


Absurdism falta da - a irreality forma luzatzen duten errealitatea eta burmuinean dibertigarria muskuluak lan egiten du. Zentzugabekeria artea Experimentalist funtsezko elementu bat da.

Finnish translation by Google:

Tämän todellisuuden meidän piilee toinen todellisuus: näön maisema kokeellisuus. Reality, kuten paljasti valokuva, voidaan muuttaa osa-todellisuutta yksinkertainen avulla photoshop jne. Tämä on leikkipaikka kokeellisuus (x = +). Muita nimiä tässä valtakunnassa ovat: Sub-todellisuus, Irreality, surreality (josta tuli liikettä), hyperreality, Superreality, Ultra-todellisuus.

Non-todellisuutta, kuten osa-kellarissa kokeilija taidetta, on dehumanisoinut. Vie nauhat inhimillisen kulttuurin, voit tunnistaa, mutta ei yhteyden pala experimentalst taidetta. Sinun täytyy tulla kokeilija itse. Aivosi on särkyä lattialle oman todellisuuden, sinun täytyy uudelleen itse mukaan kokeilija dogma ja kytke itsesi kanssa. Tässä fuusio sinusta tulee kokeilija - se auttaisi, jos myös menettänyt oman terveyden, sinun omaisuuttasi, puolisosi, autossa, joten voit tuntea mitä Robotklaw tuntuu joka päivä.


Puuttuu Absurdismi - muoto irreality joka ulottuu todellisuutta ja toimii hauska lihaksia aivoissa. Järjettömyys on keskeinen tekijä kokeilija taidetta.

Robotklauw kijkt televisie

Verzamelaar van moderne kunst Bert Kreuk: 'kunst is meer dan een reflectie van de werkelijkheid'.*


Wat een quatsch! Mijn kunst reflecteert mijn werkelijkheid, hoe kan ze dan nog meer zijn?

Kreuk is een beetje onbeholpen. Kreuk bedoelt nabootsing, en niet reflectie, wat een diepere (en iets andere) betekenis heeft.

Overigens, nabootsen is wat alle kunst doet - zij het een innerlijke, zij het een uiterlijke werkelijkheid. Kunst is dus nooit meer dan een nabootsing en kan al helemaal nooit meer zijn dan de werkelijkheid die het nabootst.

Kreuk bedoelt wellicht dat kunst als nabootsing een eigen werkelijkheid schept, of dat kunst een diepere bedoeling lijkt te hebben. Oftewel, dat kunst zich in onze eigen werkelijkheid binnendringt en die uitbreidt.

En vergeet niet dat wij onze eigen werkelijkheid in ons hoofd scheppen. Er bestaat objectief gezien geen werkelijkheid, behalve dan wat wij in ons hoofd hebben zitten.

Zo zien we: laat nooit de verzamelaar kunst definiëren. De verzamelaar heeft hele andere doeleinden dan de kunstenaars die hij/zij verzamelt.

Noot*: Robotklauw zag iets op televisie enige tijd geleden ergens in 2013, over Kreuk die goede maatjes was met een museumdirecteur. Kreuk scheen ook het imbeciele paasei van Koons voor Boijmans aangeschaft te hebben, wat daar de ingang van het gebouw staat te verzieken.