Moet de Nieuwe Kunst een strijdbare kunst zijn? Moet zij op de barricades voor haar eigen legitimiteit, moeten haar beoefenaars de strijd beleven, zoals eens de futuristen, die en masse stierven in de Eerste Wereldoorlog? Detail: de surrealisten vluchtten en masse naar de Nieuwe Wereld bij het aanbreken van de Tweede Wereldoorlog. Opportunisme was een kenmerk van het surrealisme, niet van het futurisme.
Dada werd als een wapen tegen de bourgeoisie gezien; de Oude
wereld werd vernietigd, een nieuwe brak aan. De Nieuwe Kunstenaar moet ook
cynisch – soms gewoon sarcastisch – zijn, in dat hij/zij beseft dat de dada en
de ready-mades ingekapseld zijn door de kunstpausen. Een vilein sujet blaast
een paaseitje in paarse folie met strik duizendmaal op en stelt dat ten toon.
In de tijd van Duchamp wellicht een kunstuiting, heden ten dage een gruwel,
aangezien het de kopie van het idee van Duchamp is, en nergens laat zien dat
het kunst betreft. Kunst critici die hieraan het label kunst hangen, zijn prostituees,
geen critici. Kritiek mag absoluut niet alleen maar lovend en prijzend zijn. In
het geval van kunst móet zij zelfs afkerig en misprijzend zijn, zodat de
kunstenaar geprikkeld wordt te leren, niet in weldaad weg te zakken. Koontz is
dus geen kunst, evenmin Matthew Barney. Beiden staan voor een gemakzuchtig maniërisme en
zijn geen kunstenaars, maar poseurs, of op zijn hoogst artiesten.
De Nieuwe kunstenaar moet net als Robotklauw (in zijn guise als
Culture Vandahl) gekant zijn tegen de gemakzuchtigen, tegen de poseurs, de
geldwolven. Zij/hij vecht tegen deze onwerkelijkheden en ziet ze voor wat ze
zijn: objecten om stuk te maken. Indien de Nieuwe Kunstenaar een object van
Koontz, een wangedrocht van De Kooning, etc. vernield, dan volgt lof uit de
kringen der Nieuwe Kunstenaars. Men zou zelfs kunnen zeggen dat er dan nieuwe
kunst geschapen is; is het immers niet zo dat de Nieuwe Kunstenaar niet anders
kan dan scheppen, zelfs als zij/hij vernielt?
Het cynisme en sarcasme kunnen de Nieuwe Kunstenaar beschermen
tegen de inkapseling. Wat met dada is gebeurd, kan ook met de Nieuwe Kunst
gebeuren. Sterker, het zal gebeuren. Punk is overgenomen door het grote geld, outsider kunst is ironisch genoeg het
eigendom van uiterst insider kunstverzamelaars
geworden. etc etc etc etc
In die opzichten moet de Nieuwe Kunstenaar, de Experimentalist,
strijdbaar zijn.
Once the property of a tiny avant-garde to
being part of the cultural mainstream today
-over dada, maar het geldt voor vrijwel alle experimentele of avangardistische
kunstvormen
|
Zodra de Nieuwe Kunst door het establishment ingekapseld
wordt, bestaat zij niet meer. Zou een uitgangspunt kunnen zijn. Maar met de
gulden regels van de chaos in ons rare brein, laten we dat aan de stroming
zelf over. Hel! Ik bepaal hier en nu dat de beweging nooit bestaan heeft, dat
zij met terugwerkende kracht sinds het eind der middeleeuwen in het geheim
bestaat, dat zij alleen in het donker kan bestaan, dat er geen reden is aan te
nemen dat zij nooit bestaan heeft, en dergelijke variaties.